Zindan iki hece, Mehmed’im lâfta! Baba katiliyle baban bir safta! Bir de, geri adam, boynunda yafta… Halimi düşünüp yanma Mehmed’im! Kavuşmak mı? .. Belki… Daha ölmedim!
Avlu… Bir uzun yol… Tuğla döşeli, Kırmızı tuğlalar altı köşeli. Bu yol da tutuktur hapse düşeli… Git ve gel… Yüz adım… Bin yıllık konak.
Ne ayak dayanır buna, ne tırnak! Bir âlem ki, gökler boru içinde! Akıl, olmazların zoru içinde. Üstüste sorular soru içinde: Düşün mü, konuş mu, sus mu, unut mu? Buradan insan mı çıkar, tabut mu?
Bir idamlık Ali vardı, asıldı; Kaydını düştüler, mühür basıldı. Geçti gitti, birkaç günlük fasıldı. Ondan kalan, boynu bükük ve sefil; Bahçeye diktiği üç beş karanfil…
Müdür bey dert dinler, bugün ‘maruzât’! Çatık kaş.. Hükûmet dedikleri zat… Beni Allah tutmuş, kim eder azat? Anlamaz; yazısız, pulsuz, dilekçem… Anlamaz; ruhuma geçti bilekçem!
Saat beş dedi mi, bir yırtıcı zil; Sayım var, maltada hizaya dizil! Tek yekûn içinde yazıl ve çizil! İnsanlar zindanda birer kemmiyet; Urbalarla kemik, mintanlarla et.
Somurtuş ki bıçak, nâra ki tokat; Zift dolu gözlerde karanlık kat kat… Yalnız seccâdemin yününde şefkat; Beni kimsecikler okşamaz mâdem; Öp beni alnımdan, sen öp seccâdem!
Çaycı, getir, ilâç kokulu çaydan! Dakika düşelim, senelik paydan! Zindanda dakika farksızdır aydan. Karıştır çayını zaman erisin; Köpük köpük, duman duman erisin!
Peykeler, duvara mıhlı peykeler; Duvarda, başlardan, yağlı lekeler, Gömülmüş duvara, baş baş gölgeler… Duvar, katil duvar, yolumu biçtin! Kanla dolu sünger… Beynimi içtin!
Sükût… Kıvrım kıvrım uzaklık uzar; Tek nokta seçemez dünyadan nazar. Yerinde mi acep, ölü ve mezar? Yeryüzü boşaldı, habersiz miyiz? Güneşe göç var da, kalan biz miyiz?
Ses demir, su demir ve ekmek demir… İstersen demirde muhali kemir, Ne gelir ki elden, kader bu, emir… Garip pencerecik, küçük, daracık; Dünyaya kapalı, Allaha açık.
Dua, dua, eller karıncalanmış; Yıldızlar avuçta, gök parçalanmış. Gözyaşı bir tarla, hep yoncalanmış… Bir soluk, bir tütsü, bir uçan buğu; İplik ki, incecik, örer boşluğu.
Ana rahmi zâhir, şu bizim koğuş; Karanlığında nur, yeniden doğuş… Sesler duymaktayım: Davran ve boğuş! Sen bir devsin, yükü ağırdır devin! Kalk ayağa, dimdik doğrul ve sevin!
Mehmed’im, sevinin, başlar yüksekte! Ölsek de sevinin, eve dönsek de! Sanma bu tekerlek kalır tümsekte! Yarın, elbet bizim, elbet bizimdir! Gün doğmuş, gün batmış, ebed bizimdir!
Gurbet içinde gurbetlerdeyim, kıvranıyorum Bilmem vuslatın yollarını bulabilecek miyim Halk içinde müttakilerden gibi davranıyorum Bilmem hakiki takva ehlinden olabilecek miyim
Geçerek içine bırakıldığım şu mihnet deryasını Bilmem selamet sahillerine çıkabilecek miyim Etrafıma inşa ettiğim evham ve hayal furyasını Bilmem zararsız ve ziyansız yıkabilecek miyim
Her cihetten dizilmiş sıra sıra haramiler yoluma Bilmem ağlarına düşmeden geçebilecek miyim En sinsi düşmanımı halen bağlayamadım soluma Bilmem hakiki yârânı ağyardan seçebilecek miyim
Aziz ömrüm beyhude, heva’ya hizmet ile geçirdim Bilmem onu zabt-u rabt altına alabilecek miyim O bana zehir sundu bense ona bal şerbeti içirdim Bilmem fitne-i masivadan azade kalabilecek miyim
İçimdedir bilirim adüvv-i şedit, karışmıştır kanıma Bilmem o deruni düşmanı bir gün yenebilecek miyim Minnet bilerek, Hâlik-i zülcelalin emirlerini canıma Bilmem vatan-ı aslime selametle dönebilecek miyim
İrfan Dünyamız Kendi İrfanımızı Keşfet!
