Nefsini terk etmeden/ Niyazi-i Mısri

Nefsini terk etmeden, Rabbini arzularsın.
Sen hayvânı geçmeden, insânı arzularsın.

“Men arefe nefsehû, fekad arefe Rabbe”
Sen kendini bilmeden, Rabbini arzularsın.

Sen bu evin kapısın, henüz bulup açmadan.
Mâşuka kavuşacak zamânı arzularsın.

Dışarı üfürmekle yakılır mı bu ocak?
Gönlün Hakk’a vermeden, ihsânı arzularsın.

Dağlar gibi kuşatmış tembellik kardeş seni.
Günah nedir bilmeden, mârifet arzularsın.

Konuk için evin yok, hiç hazırlığın da yok.
Issız dağın başında misâfir arzularsın.

Gece sayıklar gibi anlaşılmaz söz ile,
Sen de mi ey nefsim, irfânı arzularsın?

Camı temizlemeden, aynayı arzularsın.
Zünnarını kesmeden, îmânı arzularsın.

Küçük çocuklar gibi binersin tahta ata.
Tecrüben yok, silahın yok, meydânı arzularsın.

Karıncalar gibisin, ufak tefek yürürsün.
Meleklerden ileri, seyrânı arzularsın.

Topuğuna çıkmadan, suyu deniz sanırsın.
Sen dereyi geçmeden, okyanus arzularsın.

Haydi Niyâzi yürü, atma okun ileri!
Derdiyle kul olmadan, Sultânı arzularsın.

Niyâzi-i Mısrî

İrfanDunyamiz.com

En güzel şiirleri okumak için tıklayın.

Tavsiye kitap listemize ulaşmak için tıklayın.