Etiket Arşivi: geylani akan

Yıllar önce polis arkadaşım Hüseyin Sarı ile bir ziyaretten geliyorduk. Yol güzergahında el kaldıran bir vatandaşı arabamıza aldık. Yol boyunca hoş sohbetler ettik. Adamın köyü ana asfalta 5 km kalmış iken adam arabadan inmek istedi. Kabul etmedik, köyüne kadar götürdük. Bizi evine davet etti. Kapısının önüne kadar gidip de eve …

Hafız Musa Taşdemir 1928 yılında Gümüşhane’nin Köse İlçesi’nde doğdu. Ailenin en büyük çocuğuydu, ondan sonra yedi kız bir de erkek kardeşi doğdu. Küçük yaşta dayısının himayesinde büyüdü. Ailesinden uzak olduğu için asabi, hırslı ve çok çabuk sinirlenen bir hal aldı. İstemediği halde babasının baskısı ile hafız oldu. Annesi de hafızdı …

Hacısı, hocası, genci, ihtiyarı lokantaya gidiyor; “Bana bir kadınbudu köfte ver” diyor. Ne çirkin kelime bu Allah aşkına! Bu bizim ağzımıza bile yakışmıyor. Allah’ın nimetine yıllarca bunu nasıl söylemişiz? Güzelim böreğe sigara böreği diyeceğimize kalem böreği desek olmaz mıymış? Başka kelime mi kalmamış da bu zararlı maddenin ismini nimete vermişiz? …

Bir gün İstanbul Şirinevler'de hemşerilerimiz ile birlikte olduğumuzda, arkadaşlardan bir tanesi telefon görüşmesi yaptı, bize döndü ve "Başımız sağ olsun Süleyman Hocamız vefat etmiş" deyince orada bulunan herkes buna çok üzüldü.

Gece yarısına kadar gençler ile beraber olmuştuk, dertler yumak yumak olmuş garip ellerde…  Kimi eşinden ayrılmış çocukları perişan, kimi işinde iflas etmiş sevenleri yardımcı olacakları yerde onu terk etmişler. Kimi oğlunu okutmak için ne çileler çekmiş, fakat diploma sahibi olan evlat anne ve babaya selam vermez olmuş. Nicelerinin psikolojisi bozulmuş, …

1960’lı yılların sonları ve 1970’li yıllar, ülkemizin çok karışık olduğu zamanlardı. Terör had safhaya çıkmış, insanlarda huzur adına bir şey kalmamıştı. Nice gencimiz hayatının baharında bir hiç uğruna kaybolup gitti. Bu karışık zamanda yükselen bir ses vardı. Hangi kasetçiye gitseniz o sedayı duyardınız. Hiç kimsenin söyleyemediği, düşünemediği konuları o yiğit …

Yıllarca çalışıp kazandıklarımla alıp içinde mutlu bir yaşamı arzuladığım evimin yandığını görsem buna seyirci olabilir miyim? Kendim aç durmaya, aç yaşamaya razı olsam da yavrularımdan birinin açlığına gönlüm razı olur mu? Hasta olsam “İmtihanım böyleymiş” der, etrafımdaki insanları üzmemek için acımı sineme atarım da, evlatlarımdan bir tanesi hasta olsa sabahlara …