İyi ki de onları tanımışım….

Kur’an kursumuz için genel bir temizlik ihtiyacımız vardı. Ders ortamında mevzu açılınca iki Afgan hanımefendi; “Biz yaparız” dediler. Her ne kadar gönüllü olsalar ve işin daha başında; “Para istemeyiz” demiş olsalar da emeklerinin karşılığı ve haklarının geçmemesi için bir miktar para ayarladık.

İş bitimi teslim etmek istedim ama ne çare, ellerine bile almak istemediler. Onlarda Türkçe çok az, bende Farsça… “Hocam sevap sevap, sevap için, para yok” diye ısrarlarına ben de ısrarla karşılık verdim. Çünkü biliyorum maddi olarak çok rahat insanlar değiller, belki bir ihtiyaçlarına deva olacak diye alsınlar istiyorum.

En son; “Niyet, hocam niyet” deyince anladım ki; o güzel kalplerine rıza-yı ilahiyi niyet almış ve bu maddi karşılığın onu bozmasından korkuyorlar. Peki ne yapalım dedim. “Bizim komşi, çok fakir” diye başlayıp kırpık cümlelerle birinden bahsettiler.

“Tamam öyleyse bu sizin hakkınız, madem içinizden öyle geçti, nasıl değerlendirmek isterseniz öyle değerlendirin” dedim. Alın terlerinin, güzel niyetlerinin, samimiyetlerinin asla karşılığı olamayacak o meblağı hayır yapmak istediler ve bakın dikkatinizi çekerim bu “komşi” Türk.

Bunlar bizim her şeyin en düşüğüne layık gördüğümüz, her şeyin azıyla yetinmelerini umduğumuz, bulundukları her ortamda adeta hizmetimize mecburmuş gibi davrandığımız yeryüzü yetimleri işte…

Allah’ım kalplerimizi iman nimeti üzere birleştirip bizleri kardeş kıldığın için sana şükürler olsun… Karşıma bu kardeşlik duygusunu perçinleyecek bu güzel insanları çıkartıp, içimde iyilik ve güzelliği yeşerttikleri için de ayrıca şükürler olsun. Biliriz ve inanırız ki; mü’minler ancak kardeştir…

Özlem Par Sefir/ İrfanDunyamiz.com

• Abdullah bin Mes’ud gerçek bir kahramandı…
• Sosyal medyada yaptığımız hatalar neler?
• İhsan kıvamında üç güzel hayat…
• İnsanın hayatı anlama çabası…
• Suudi Arabistan’da tasavvufun izleri…