Bu erik ağaçları nelere şahid olmadı ki…

Babamın bu erikleri diktiği, onları fidan halindeyken suladığımız günleri dün gibi hatırlıyorum. Onları bir çocuk gibi severdi. Aralarında gezerken gözlerindeki mutluluğu okuyabilirdiniz.

Çoğu zaman sebze halinden üzerindeki temiz pantolon ve gömleklerle doğrudan erikliğe giderdi. Annem; “Eve uğrasan da üstünü değiştirseydin” derdi. Babam da; “O ağaçlar da beni temiz ve güzel görmesin mi?” derdi. 

O ağaçlar seni temiz ve güzel gördüğü gibi alnının secdede olduğu günleri de gördü çok şükür. Ömrünün son beş senesini beş vakit namazına sarılmış bir şekilde..

Bir gün babamı camide gören bir arkadaşı ona “hamdolsun, seni burada görmek nasip oldu” deyince tebessüm ederek “benim buraya geleceğim zaten belli değil miydi?” demiş.

Ne zaman İstanbul’dan memleketime doğru giderken erikliğe doğru uzanan yolun yanından geçsem o yıllara dalarım.

2008 senesi Ekim ayında vefat etti babam. Allah celle celaluh ona rahmet eylesin, bizlere de ömrünün son anına kadar secdeli bir hayat nasip etsin.

Yasin Uslu/ İrfanDunyamiz.com

• Abdullah bin Mes’ud gerçek bir kahramandı…
• Sosyal medyada yaptığımız hatalar neler?
• İhsan kıvamında üç güzel hayat…
• İnsanın hayatı anlama çabası…
• Suudi Arabistan’da tasavvufun izleri…